در سال ۱۷۱۵ ادموند هالی، منجم انگلیسی، این مطلب را پیش کشید که سن زمین را می‌توان از روی مقدار شوری آب اقیانوس‌ها محاسبه کرد.
به این ترتیب که مقدار شوری آب دریاها با دقت تمام محاسبه و سپس این عمل ده سال بعد تکرار شود، با محاسبه مقدار افزایش شوری آب در هر ده سال می‌توان زمان لازم برای تحصیل شوری آب فعلی را از آب‌های شیرین اولیه به‌دست آورد.
در اواخر قرن نوزدهم بعضی محققان با تجدید نظر در روش فوق و با تجزیه شیمیایی آب رودخانه‌ها، مقدار سدیم اضافه شده به دریاها در هر سال توسط رودخانه‌های دنیا را محاسبه کردند.
با دانستن حجم تقریبی آب اقیانوس‌های امروزی و فرض اینکه آب اقیانوس‌های اولیه شیرین بوده است و میزان ازدیاد سدیم توسط رودخانه‌های امروزی میانگینی برای تمام زمان زمین‌شناسی است، آنها زمان لازم برای فراهم شدن غلظت سدیم و شوری امروزی را محاسبه کردند.
سرانجام نتیجه‌گیری کردند که از روز اولی که آب برای نخستین بار روی سطح زمین متراکم شد، ۹۰ میلیون سال می‌گذرد. امروزه می‌دانیم که تخمین هالی از سن اقیانوس‌های زمین به مراتب کمتر از سن واقعی آنهاست.
روش دیگر، تخمین عمر زمین بر اساس میزان رسوب‌گذاری است. برای ضخامت معینی از طبقات رسوبی میانگینی برای میزان رسوب‌گذاری وجود دارد.
اگر تغییرات مهمی در شرایط محیط رسوبی رخ ندهد و فرسایش نیز در امر رسوب‌گذاری وقفه ایجاد نکند، ضخامت طبقات کم‌وبیش متناسب با زمان سپری شده خواهد بود.
تخمین عمر زمین بر اساس سرد شدن کره زمین، استفاده از مواد رادیواکتیو و محاسبه نیمه عمر آنها و نیز بررسی سنگ‌های آسمانی از دیگر روش‌هایی هستند که دانشمندان برای تخمین عمر زمین استفاده کرده‌اند.
از آنجا که مطابق تمام نظریات موجود، تشکیل زمین و سایر سیارات منظومه شمسی همزمان بوده است، با تعیین سن سنگ‌های آسمانی می‌توان سن واقعی زمین را به‌دست آورد.
حداکثر سنی که تا به حال برای سنگ‌های آسمانی به‌دست آمده چهار تا شش میلیارد سال بوده است. به این ترتیب می‌توان عدد چهار تا شش میلیارد سال را برای سن زمین در نظر گرفت.
منبع:همشهري‌دانستنيها
نظر شما